روزنامه گیلان امروز در شماره شنبه سی و یکم مردادماه، مطلبی با عنوان از با هم بودن ضرر نمی کنیم به قلم کاظم شکوهی راد مدیرمسوول این نشریه در ارتباط با ضروت تشکیل یک نهاد صنفی قوی و مستقل برای دفاع از حقوق خبرنگاران منتشر کرده است.
[از با هم بودن ضرر نمی کنیم]
در روزهایی که به یاد و خاطره شهید صارمی روز خبرنگار، نامگذاری شــده بیش از هر چیز آه و ناله و گلایه و شکایت از وضع معیشتی، ناامنی شغلی، عدم تامین مالــی خبرنگاران و به تعبیری اصحاب رسانه شنیده می شود.
همــه اینها اگرچه واقعیت دارد اما ذکر مکرر آن به راســتی مرا آزار می دهد چراکه روحیه و فضایی را ایجــاد می کند که انگار اگرنــه همه بلکه غالب مشــاغل و صنوف و کارگران و کارکنان عرصه های مختلف فعالیت های اجتماعی و اقتصادی در جامعه ما دارای امنیت شــغلی، اجتماعی، معیشتی و رفاه کامل و راضی کننده هســتند و تنها ما تلاشــگران عرصه اطلاع رســانی از این قافله عقــب مانده ایم، درحالیکــه خبرها و خبرنوشــت ها هــم هر روزه حکایت از طیف گســترده بیکاران تحصیلکرده با درجات عالی دارد که با مبالغ بسیاربســیار ناچیز و غیرقابل گفتن، تن به کار و مشــاغلی می دهند که هیچ تناســبی با تخصص و تحصیلات آنها ندارند و در همین حال و برای همین مشــاغل دمدستی و پایین فاقد کمترین امنیت معیشــتی و شغلی بوده کار و وقــت خود را به ناچار در شــرایط اقتصادی فعلی به ثمن بخس عرضه می کنند.
بنابراین نباید با بزرگنمایی و گزافه گویی در مورد جامعه مطبوعات و نیروی کار در ایــن عرصه این تصور را به جامعه القا کنیم که این گروه خــود را تافته ای جدا بافته می داننــد و به جای طرح مســایل جامعه و انجام وظایف و مسئولیت های ذاتی کار خود که همراه با عشق و علاقه و تعلق خاطر باید باشد، از هر فرصتی برای تامیــن آب و نان خود اســتفاده می کنند.
از طرف دیگر اگر این شرایط بسیار گفته آید، بسیاری از مدیران و مســئولین مســاله دار در سیستم های خصوصــی و عمومی با تکیه بر این نقطه ضعف در پی تطمیع و تحریص خبرنگاران برمیآیند و از آنها وسیله می سازند برای مقاصد ناسالم و ضداجتماعی خود.
به هر حال تصور من این است که کسانی که در ایــن عرصه کار می کننــد جوهره کار و حرکت خود را باید بر علاقه و عشــق به این کار اســتوار کنند و راحــت بگویــم اگــر صاحــب هنر، هنرمنــد و روزنامه نگار و حتی واعظ و عالم مصلح اجتماعی در رفاه کامل باشد و بی دردسر نان و آبش تامین شود، دیگر نمی تواند مدافع و ســخنگوی طبقه ضعیف، نیازمند و صاحب درد باشــد؛ اســتعدادهای خوب بر بســتر نیاز و احتیاج و درک و فهــم درد بارور می شود.
چیزی که در همین ســال هایی که روز 17 مرداد، روز خبرنگار برگزار می شود متاسفانه مغفول مانده این است که این صنف باید نهادهای صنفی متکی به خود و کارآمد داشته باشد که به صورت صنفی و ســازمان یافته و نه انفرادی و دریوزگی از حقوق صنف دفاع کند؛ ظاهرا هرکس می خواهد مشــکل خــود را حل کند در حالیکه ما اگر با هم باشــیم و نه بر هم، می توانیم قــدرت یابیم.
با هم بودن هم در یک نهاد صنفی قوی و مســتقل از حاکمیت و نهادهای رســمی و برپایه توان ایجادشده به وسیله خود اعضاء می تواند کارآمد باشد. دیگــر اینکه برای روز خبرنگار جشــن و مراســم گرفته می شود و بسیاری از ســازمان ها در استان در این مورد پیشــگام بوده و اقدام می کنند؛ جای ســپاس و تشــکر دارد امــا در این نشست ها و آئین ها بهتر اســت به جای طرح فقط مشکلات و مســایل معیشــتی و بیمه و رفاه خبرنگاران، روی ارزش های اطلاع رســانی، صعوبت کار خبرنگاری و ارتقاء ارزش های معنوی اطلاع رسانی و خبرنگاری تکیه شــود و خبرنگاران نیز با ارتقاء سطح کیفی اطلاعات و آموزش های علمی و فنی خود به عنوان چشم های امین و گوش های صادق جامعه محققانه در مسیر کار خود قرار گیرند.
ولی اگر روز خبرنگار را در مسیری قرار دهیم که خبرنگار کارت هدیه 50 هزار تومانی یا چای خوری یا دیگ و یا پارچ آب هدیه بگیرد، می شود گدای معرکه های فرمایشی.
ما از باهم بودن به خواســته های خود می رسیم نه اینکه حتی بــرای برگزاری روز خبرنگار و مراســم مربوطــه ببخشــید با هم جدل کنیم و توی ســر هم بزنیم که چرا فلان ســخنرانی کرده، چرا فلان تشــویق شده، چرا بهمان جایزه گرفته اینها با روح فعالیت جمعی و روحیــه فرهیختگی منافات دارد.
خبرنــگاران و همکاران تلاشــگر عرصه مطبوعات هرچه می خواهند باید در سایه باهم بودن و برای هم بودن جســتجو کنند؛ ما از با هم بودن هیچگاه ضرر نمی کنیم.