به گزارش خبرنگار “نوای صنعت” از محل برگزاری پانزدهمین همایش بین‌المللی IPF ایران، سالیان متمادی است که نه دولت رویش می‌شود برخوردی قاطع با غول‌های تنومندی به نام پتروشیمی‌ها در عسلویه و ماهشهر بنماید و نه مردم صدایشان به جایی می‌رسد؛ یکی درگیر ارزآوری این صنایع است و دیگری از این صنایع ارتزاق می‌کند و محل اشتغال فرزندانشان است؛ یک رودربایستی مسالمت‌آمیز!
از طرفی سالهاست از فُک‌هایی می‌شنویم که در اسکاتلند در کنار اسکله‌های پتروشیمی زندگی می‌کنند و یا در بندر روتردام، پتروشیمی‌ها چسبیده به زیستگاه مردم، به فعالیت مشغولند و همواره حسرتی بر دلمان مانده که کاش در کنار توسعه صنعت، نیم‌نگاهی به حفظ محیط زیست هم می‌کردیم یا به قول مرحوم پرفسور محمدتقی فرور، هم به دنبال خدا بودیم و هم خرما؛ حفظ محیط زیست و توسعه صنعت.
اینک و با اکران پرشکوه طرح مدیریت یکپارچه سبز پارک پتروشیمی توسط مدیران ارشد شهرک پتروشیمی مکران، خیالمان حداقل از این هاب پتروشیمی راحت است که سلامت مردم، حیوانات، پرندگان، ماهی‌ها و نسل آینده، قربانی مطامع عده‌ای سرمایه‌گذار نمی‌شوند که به دنبال کشت سکه و برداشت اسکناس هستند.
وقتی مدیرعامل کارآزموده شرکت توسعه پتروشیمی نگین مکران از اولین ZLD ایران گفت، با یک جستجوی ساده حس غرور و افتخاری دست داد مثال‌زدنی و یا وقتی مدیر سایت عظیم این شهرک پتروشیمی از طرحی گفت که پساب واحدها را تصفیه و آب آن را صرف آبیاری بیش از 370 هکتار فضای سبز کاشته شده در خاک شور و لم‌یزرع این پارک سبز پتروشیمی گفت به این آینده‌نگری درود فرستادم.
به عنوان یک فعال صنعتی که از قضا دستی بر قلم دارد، امروز وقتی مدیر مهندسی این ابرپروژه صنعتی از برنامه‌ریزی‌شان برای مولکول به مولکول آلاینده‌های صنعتی گفت و با افتخار از تبدیل گاز سمی Co2 به خوراک واحدهای صنعتی گفت (حداقل مثل قبل) حسرت صنعت مدرن را نمی‌خورم و آه نمیکشم، بلکه انتظار می‌کشم تا اولین واحد این طرح عظیم صنعتی در جنوب شرق کشورم افتتاح شود، محصول بدهد، به اقتصاد خسته کشور رونق و به نگین درخشان سرزمینم، بلوچستان همیشه سرفراز اعتلا و نان دهد.