خیلی حالم بد است. پدرومادرم گوشی تلفن همراهم را گرفتند. حالم بدتر شد ، نه به خاطر اینکه گوشی تلفنم را گرفته بودند؛ من از نظر روحی و روانی آسیب دیده ام و یک استرس ناجور در وجودم رخنه کرده است.امروز با مادرم به مرکز مشاوره آرامش پلیس آمده ایم
شما اولین کسی هستید که می خواهم از خودم و اشتباهی که کرده ام، برایش حرف بزنم.مشکل من به یک سال قبل برمی گردد. پدرومادرم برای جشن تولدم یک گوشی گران قیمت خریدند. من گوشی ندیده نبودم و قبلا هم گوشی هوشمند داشتم ؛ اما این مدل گوشی باعث شد جلوی دوستانم پُز بدهم. ازطرف دیگر، من با زن همسایه مان دوست بودم. مادرم همیشه می گفت درست نیست با یک زن متاهل و غریبه این قدر خودمانی بشوی.به او دهن کجی می کردم و نمی فهمیدم چرا این قدر دغدغه دارد. زن همسایه، آدم پرشروشوری بود. حرف های تحریک کننده ای از زندگی خصوصی اش می زد. او مرا وارد شبکه های اجتماعی فضای مجازی کرد. در شرایط بحرانی قرار گرفته بودم؛ شرایطی که روح وروانم را تخریب می کرد. هرشب تا دیروقت درگیر پرسه زنی در فضای مجازی بودم. دوست اینترنتی هم پیدا کردم که شیطانی انسان نما بود. اعتیاد به گوشی تلفن همراه، برایم دردسرساز شد. چشمانم به شدت ضعیف شده و آرتروز گردن گرفته ام. ورود به فضاهایی که اصلا برای یک دختر نوجوان خوب نیست، مرا از نظر روحی و روانی تخریب کرده است. با اینکه از فضای مجازی خارج نشده و دست از پا خطا نکرده ام، نمی دانم چرا احساس گناه می کنم