ناکارآمدی مدیران ، بلای جان محیط زیست

تابناک: یکی از مشکلات ساختاری در سازمان حفاظت محیط زیست استانها، عدم وجود یک قالب و استاندارد مشخص در انتصاب مدیران شهرستانی است؛ بصورتی که اغلب این انتصابات از طریق توصیه های برون سازمانی به مدیران کل صورت میپذیرد که این امر برای یک ارگان نظارتی همچون سازمان حفاظت محیط زیست که وظیفه نظارت بر عملکرد سایر دستگاهها را دارد به عنوان یک نقیصه محسوب میشود.

به گزارش تابناک گیلان، در چنین شرایطی مدیر یک شهرستان با ضعیفترین عملکرد نیز میتواند ضمن اغماض در تخلفات سایر دستگاه ها که تحت عنوان تعامل با ادارات و یا تعامل در راستای آبادانی توجیه می گردد، با کسب نظر موافق آنها و فشار بر مدیر استان به ادامه مدیریت غیر مسئولانه خود ادامه دهد.

اگر سازمان حفاظت محیط زیست بنا بر اصلاح سیستم معیوب فعلی و ارتقاء شاخص های زیست محیطی در شهرستانها دارد به ناچار باید با بازنگری در انتصاب مدیران ادارات در شهرستانها نسبت به تبیین قالب و استانداردهایی برای انتصاب مدیران رده پایین خود اقدام عاجل صورت دهد؛ تا قوانین و ضوابط زیست محیطی در مرحله اجرا به صورت ابتر شکل نگیرد.

چندین مورد از انواع بی تفاوتی ها در حوزه ی کوچکی که مناطق تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست را در حوزه خود دارا نمیباشد ، به راحتی میتوان مشاهده نمود.

لنگرود، مساحتی قریب به 950 هکتار تالاب چاف و کورنده را به عنوان منطقه شکار ممنوع تحت اختیار دارد که با مدیریت بسیار ضعیف شهرستان؛ قریب به 4 سال است که هیچ مامور محیط زیست پا به منطقه مورد ذکر نگذاشته است و در حال حاضر تنها 400 هکتار از آن باقیمانده است.

رودخانه اصلی منطقه به نام لنگرود رودخان که از شهرستان لاهیجان وارد حوزه این شهرستان میگردد، در فصل زراعی  در منطقه چمخاله برای جلوگیری از بازگشت آب شور دریا به مزارع مسدود گردیده است که با پایان یافتن دوره کشاورزی هیچگونه عکس العملی جهت گشایش مسیر طبیعی رودخانه از طرف اداره حفاظت محیط زیست شهرستان انجام نگرفته و اکوسیستم طبیعی رودخانه کاملا تغییر یافته است.

نابودی ذخایر آبزیان در دو رودخانه مهم و اساسی شهرستان به نامهای شلمانرود و لنگرود رودخان از صدمات جبران ناپذیر وارد شده به اکوسیستم آبی شهرستان میباشد.

برداشتهای بی رویه و غیر مجاز سنوات گذشته ، عملا رودخانه های شهرستان را در بالا دست به نابودی کشانیده و به اذعان کارشناسان سازمان حفاظت محیط زیست، عملاً توان اکولوژیک رودخانه ها برای برداشت بیشتر به صفر رسیده است. به همین دلیل با ورود اداره کل حفاظت محیط زیست استان گیلان، در دو منطقه ی لیلاکوه و اطاقور ، محدوده ممنوع برداشت اعلام شده است تا دوره تنفسی برای اکوسیستم منطقه بوجود آید.

تالاب کیاکلایه که از تالابهای منحصر به فرد کشور بوده و در حوزه شهری واقع شده است، با بی تفاوتی مسئولین محیط زیست مثله شده و به نهاد های گوناگون واگذار گردیده است.

نکته جالب دیگر وجود معدن خاک در منطقه مازی کله ملاط شهرستان میباشد که علیرغم عدم دریافت مجوزهای قانونی از سازمان حفاظت محیط زیست، کماکان به فعالیت خود ادامه میدهد. به عبارت بهتر؛ معدنی که از ماهواره های گوگل دیده میشود، گویی از اداره حفاظت محیط زیست شهرستان لنگرود دیده نمیشود.

در بخش محیط انسانی نیز اوضاع بهتری را شاهد نیستیم. عدم توانایی مدیریت محیط زیست شهرستان در ساماندهی واحدهای جمع آوری ضایعات در مدخل شهر لنگرود به عنوان یکی از بارز ترین شاخصه های آلودگی بصیری ، چشم و دل هر گردشگری را آزرده مینماید.

ناحیه صنعتی اطاقور که قانوناً ملزم به راه اندازی تصفیه خانه صنعتی قبل از اعطای هر گونه مجوز بهره برداری واحدهای فعال در آن میباشد، پس از گذشت سالها فعالیت کماکان بدون تصفیه خانه فاضلاب فعالیت نموده و مستقیما کلیه فاضلاب کارخانه جات، به رودخانه شلمانرود میریزد. اغماض تا آنجا پیش رفته است که طی دو سال اخیر حتی یک مورد اخطاریه به مدیریت این ناحیه صنعتی برای جلوگیری از ورود پسآب به رودخانه داده نشده است.

متاسفانه بازار توصیه های غیر قانونی نیز در این سبک از انواع مدیریت نیز رایج است. به عنوان مثال در حوزه شهر چاف و چمخاله ، علیرغم تمامی قوانین سازمان حفاظت محیط زیست، مجوز فعالیت مرغداری صادر گردیده است.

مدیریت منفعلانه در مدیریت کاه و کلش و ضایعات کشاورزی در فصل برداشت برنج نیز زبانزد همه ی استان گیلان میباشد. این شهر در شهریور ماه هر سال یاد آور عملیات غرور انگیز مرصاد و دود ناشی از نابودی ادوات نظامی منافقین است. عملا امکان تنفس در این بازه زمانی برای شهروندان به صفر میرسد و آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.

بدیهی است از مدیری که حتی شناخت کافی از محدوده حوزه استحفاظی خود ندارد و اسامی بسیاری از روستاهای شهرستان را حتی تا به حال نشنیده است بیش از این نمیتوان انتظار داشت، چرا که تمامی همّ خود را صرف هماهنگیهای برون سازمانی جهت بقا در پست سازمانی مینماید.

بدون تردید اگر سازمان حفاظت محیط زیست درصدد نیل به اهداف والای خود میباشد؛ لازم است برای تصدی مدیران شهرستانها قالب و استاندارد مشخصی تدوین نماید تا مدیران استانی با اتکا به آن، از سفارشات و فشارهای نیروهای خارج از سازمان رهایی یابند.