و چه دلخراش، که مقصد سفر جمعیشان، سردی خاک شد و حتی پیکری برای سوگواری باقی نماند. برای پدران و مادران این نوابغ که میدانم با چه ذوق و امیدی فرزندانشان را _ که سالها شبانه روز درس خواندند و تلاش کردند_ راهی سفر کردند غمگینم و دلم چنگ چنگ است که حتی فرصت آخرین وداع با پیکر عزیزانشان هم میسر نشد. من تجربه تلخ دفن فرزند به دست پدر را همواره با خود دارم ،چه اندوه بزرگی وجودم را فرا گرفته است.
صد حیف که این همه نبوغ، تلاش و آرزو برای ساختن آیندهای بهتر به خاک رفت. هرکدام از نخبگانی که به این سفر بیبازگشت رفتند، به تنهایی یک خسران و غم بزرگ برای وطن هستند. ایران تعدادی از بهترین و موفق ترین فرزندان خود در عرصه علم و دانش را از دست داد. در میان این همه درد، به نخبگانی می اندیشم که امروز در میهن مان در روستاها و شهرها موج می زنند. نوابغی که هرکدام می توانند در تحول و ساختن ایرانی بهتر، نقطه اثر باشند. این استعدادها را بیابیم و شکوفا کنیم چرا که ایران ما با همت تک تک این عزیزان معنایی زیباتر مییابد. در این غروب سرد و غم گرفته پنج شنبه شب، از خداوند بزرگ برای پدران، مادران، همسران و تمامی بازماندگان این سانحه تلخ هوایی، آرامش و صبر طلب میکنم.
غروب پنج شنبه _ ۱۹ دی ماه ۹۸