اهالی طالقان که از زمره نخستین شیعان در ایران به شمار میروند، از دیر باز در رثای قیام عاشورای حسینی (ع) همراه دیگر شیعیان در طالقان به عزاداری میپردازند.
عزاداری روستاییان روستای باریکان از توابع طالقان همواره زبانزد است. در قبل از دهه ۵۰ که روستا دارای جمعیت قابل توجهای بود، از اولین شب دهه در مسجد قدیمی که یک طبقه و دارای ستونهای چوبی متعددی بود برگزار میشد.
هر شب بر اساس رسمی که از سالها قبل بر قرار شده بود، یکی از خانوادهها متولی پذیرائی عزاداران میشد.
سینهزنی در باریکان قدیم حال و هوایی خاص داشته و دارد که اینک نیز کم و بیش ادامه دارد.
در آن دوران مردان روستا چنان از سوز دل سینه زنی میکردند که از خود بی خود میشدند.
بر اثر ضربات بسیار سنگین که صدائی رعد آسا داشت از سینه بسیاری از سینه زنان خون جاری میشد و اشکها از دیدهها روان میگشت.
در سپیده روز عاشورا، دسته عزاداری از میدانگاهی روستا (رُونَا) به سمت استخر (اَسَلِّیسَر) در جنوب شرق بعد به سمت گورستان (جَرمزار) در شمال شرق روستا حرکت میکردند.
در حالی که علاوه بر بیرقهای متعدد، علم بزرگی در پیشاپیش دسته حرکت داده میشد که به نشانه نذر پارچههائی به آن گره زده شده بود.
دسته عزاداران که بتدریج کودکان و نوجوانان و نیز زنان به آن میپیوستند در ادامه روستا را دور میزدند و به محوطه حمام در غرب روستا و در انتهاء به گورستان جِیرمَزار در جنوب غرب قریه میرفتند و با این حرکت نمادین ۴ گوشه روستا را به نیت تبرک طی میکردند و نزدیک ظهر به مسجد بازمیگشتند و مقارن اذان ظهر نماز جماعت اقامه میشد. سپس از سفره اطعامی که هر خانوار به فراخور به مسجد میآوردند دسته جمعی تناول میکردند.
از اوائل دهه ۵۰ این رسم تغییر یافت و مراسم از اوائل دهه تا سوم امام با همت بانیان خیر با طبخ غذا ز عزاداران پذیرائی میگردد.
از حدود اواخر دهه ۵۰ که دهه محرم به فصل زمستان رسید، بخشی از باریکانیها که به تهران مهاجرت کرده بودند هیئت باریکانیهای مقیم مرکز را تاسیس کردند و در هر هفته با قرائت قرآن به نوبت در منزل باریکانیها تا چند سال پس از انقلاب نیز استمرار یافت.
هیأت طی دهه محرم چند سالی در خیابان قلمستان برگزار میشد سپس ازاواخر دهه ۶۰ و ۷۰ با مناسب شدن فصل مجدداً در مسجد باریکان عزا اقامه گردید و از اوائل دهه ۸۰ به دلیل تغییر فصل هیأت در تهران برگزار میشود.
مهمترین شاخصه مراسم سینهزنی سنتی باریکانیها، تشکیل حلقهای است که در آن هر سینهزن با دست چپ کمربند سینهزن قبلی را گرفته و پس از هر ضربه به سینه (در حالت یک ضرب هر بار و در سه ضرب پس از هر سه ضربه)یکبار به سمت جلو خم شده و مجدداً به حال نخست باز میگردند.
سینه زنها با هر ضربه به سینه در همان حال یک گام به سمت راست بر میدارند و حلقه مدام به خلاف عقربههای ساعت میچرخد. این نوع سینه زنی موسوم به شیلنگه در طالقان مرسوم است. همچنین سینه زنی با دو دست با تشکیل حلقه ویا در دو صف نیز معمول است.
مراسم سینهزنی شیلنگه باریکانیها در فهرست آثار ملی و معنوی کشور به ثبت رسیده است.
عکسی از هیئت باریکانیهای مقیم مرکز در عاشورای 1344