در شهرها این حجم گسترده از معماری کج و کوله و مهاجرت دسته به دسته بی نظم و ترتیب، امری عادیست - اما در جامعه ی روستایی، این موج افسارگسیخته ی ساخت و ساز و فروش زمین های کشاورزی و تخریب جنگل و نابودی تدریجی محیط زیست، نه فقط عادی نیست، بلکه زنگ خطریست محصول عصر تجدد که هشدار آن تاکنون ناشنیده مانده!
گیل خبر/ پوستر و یادداشت : کمیل فتاحی
در سالهای اخیر اگر گذرتان به دهات اطراف رشت، روستاهای ساحلی و یا کوهستان های گیلان افتاده، حتما دیده اید انبوه ویلاها و ساختمان های تازه ساز که در دل طبیعت مانند وصله ای ناجور سربرآورده و چهره ای ناهمگون به بافت بومی روستا داده اند!
دریغا که اینچنین خیلی زود محیط آرام و چشم نواز روستا، شبیه شهرهای شلوغ، پر از آدمهای مهاجر از مناطق دور و نزدیک می شود! که به مرور مفهوم روستا را در خود استحاله کرده و شهر واره ای چندپاره بنا می کنند!
البته در شهرها این حجم گسترده از معماری کج و کوله و مهاجرت دسته به دسته بی نظم و ترتیب، امری عادیست - اما در جامعه ی روستایی، این موج افسارگسیخته ی ساخت و ساز و فروش زمین های کشاورزی و تخریب جنگل و نابودی تدریجی محیط زیست، نه فقط عادی نیست، بلکه زنگ خطریست محصول عصر تجدد که هشدار آن تاکنون ناشنیده مانده!
و اینگونه است که وارثین جوان و زمینداران روستا بخاطر نیاز مادی یا ناآگاهی و شاید زیاده خواهی، با فروش املاک خود به افراد غیر بومی و مسافران شهرهای دور، اصالت زادگاهشان را قربانی امروز خویش کرده و وقوع رخدادی غریب در آینده را باعث می شوند!
بنگر که تا چند سال آینده روستاهایمان نه فقط از نظر اقتصادی که از نظر اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی پوست انداخته (پوستش کتده می شود) تا هر روستا به شهرک های کوچکی با ساختمان های گونه گون تبدیل شده و اگر خوش شانس باشیم دو سه هکتار شالیزار سمج یا جنگلی کوچک از شر معاملات ملکی جان به در برده و باقی می ماند تا یادمان بیاورند روزگاری روستا مفهوم خلوص می داد و آنگاه روستا نماد چندتکه شدن و هویتی مخدوش!
آن روز است که نسل های آینده بیش از همیشه محتاج برنج و چای و محصولات وارداتی خواهند بود، چونکه دیگر نه تولید روستایی به شکل واقعی معنا دارد، نه دیگر کسی هست که به دستان پینه بسته اش بتوان فخر دوران نام نهاد.
و نه دیگر زمینی برای زراعت مانده و انگیزه ای برای کاشت!
آن روزگار که رسید، مردمان برای آرامش و دمی فراغت خاطر، از شهری بزرگ به شهرکی کوچکتر (روستا) می روند تا به خیال خود اتمسفر خالص طبیعت را تجربه کنند، در جغرافیایی با خانه های کوتوله که طبیعت را در حصاری زشت مسخ کرده اند.
پس به یاد آر روستای نوستالژی زمانه ی ما کجا و روستاهای پر ازدحام و شلوغ و استحاله شده ی فردا کجا!
کاش همه ی ما پیش از وقوع حادثه این واقعیت تلخ را لمس کنیم.