به گزارش «تابناک»؛ فیلم‌های سینمایی بیشتری در روزهای اخیر مسیر اکران آنلاین را برگزیده‌اند اما صف طولانی است و فیلم‌های پرهزینه دست به چنین ریسکی نمی‌زنند و سرمایه‌شان را به باد نمی‌دهند، چرا که تنها چند ساعت پس از آغاز اکران آنلاین هر فیلم، نسخه قاچاقش سر از کانال‌های تلگرامی درمی‌آورد و عملاً فیلم تمام می‌شود. این صف طولانی احتمالاً در هفته‌های پیش‌رو به حرکت درخواهد آمد و با از سرگیری اکران فیلم‌هایی که در دوران کرونا از پرده پایین کشیده شدند، سالن‌های سینمای ایران مجدداً فعال خواهند شد.

یکی از سیاست‌هایی که برای بازگرداندن تماشاگران به سالن‌های سینما در دستور کار قرار گرفته، عدم افزایش قیمت بلیت سینما در سال نود و نه و تثبیت قیمت‌ها در سینما است. این در حالی است که برخی شنیده‌ها از کوشش‌هایی در میان فعالان سینما برای افزایش قیمت سینما از 20 هزار تومان به 30 هزار تومان حکایت داشت که رقمی قابل توجه محسوب می‌شد و بی‌شک تاثیری مضائف بر کاهش تعداد مخاطبان سینمای ایران داشت. بنابراین رویکرد تثبیت قیمت که برای نخستین بار در ایران طی چند دهه اخیر قابل اجرا، یک فتح باب برای تغییر نگرش در قیمت‌گذاری بلیت سینما است و می‌تواند آغاز الگوبرداری از کشورهای موفق در اقتصاد سینما باشد.

در اغلب کشور‌های دارای اقتصادی قدرتمند، قیمت بلیت سینما به عنوان یکی از تفریحات بسیار ارزان قیمت برای سال‌ها با رشد بسیار اندک همراه است که در این زمینه آمریکا یک نمونه خوب است و از آن جالب‌تر، نمونه ژاپن است که پس از افزایش قیمت بلیت سینما پس از سال‌ها خبرساز شده بود؛ موضوعی که دستمایه یک گزارش مستقل در «تابناک» قرار گرفته بود و به عنوان واضح‌ترین مصداق تاثیر افزایش تماشاگر سینما و پوشش هزینه‌ها از طریق افزایش تعداد تماشاگران سینما به جای افزایش قیمت بلیت سینما و ریزش تماشاگر، قابل بررسی است.

بلیت سینما در ژاپن آخرین بار در سال ۱۹۹۳ افزایش قیمت یافت و به ۱۸۰۰ ین معادل ۱۶.۵ دلار رسید و اکنون در سال ۲۰۱۹ به ۱۹۰۰ ین معادل ۱۷.۵ دلار رسید. در واقع قیمت بلیت سینما با مبنا قرار دادن دلار پس از ۲۶ سال، ۶ درصد افزایش یافته که این میزان اندک تورم پس از این دوره طولانی حتی میان کشور‌های توسعه یافته نیز اقدامی کم‌سابقه است. ژاپن به عنوان سومین اقتصاد دنیا پس از آمریکا و چین، از ظرفیت اقتصادی بالایی برخوردار است؛ اما در عین حال نه تنها قیمت بلیت سینما در این سطح نگه داشته شده، بلکه برای گروه‌های خاص نظیر بازنشستگان و دانشجویان نیز تخفیف ۳۰ درصد در نظر گرفته شده تا با وجود توانایی مالی قابل توجه این گروه‌ها، زمینه بهره برداری عمومی از این ظرفیت‌ها فراهم باشد.

در مقابل سینمای ایران که جامعه هدفش بنیه مالی ضعیف‌تری نسبت به مردم ژاپن دارند، با طمع ورزی برخی در فضای سینما، سرنوشت متفاوتی از سینمای ژاپن یافته است. در سال ۱۳۷۲ مصادف با ۱۹۹۳، قیمت بلیت سینما در ایران ۴۵ تومان بود که با توجه به قیمت دلار در آن ایام (۱۸۰ تومان) معادل ۲۵ سنت بود. در سال ۱۳۹۸، قیمت بلیت سینما در ایران ۲۰۰۰۰ تومان شد که با توجه به بهای دلار (۱۳۵۰۰ تومان) معادل ۱.۴۸ دلار است.

اگر تومان را مبنا قرار دهیم، قیمت بلیت سینما در ۲۶ سال اخیر، حدود ۴۴۴۴ درصد افزایش یافته؛ اما اگر حتی تومان را مبنا قرار نداد و دلار را مبنا قرار دهیم، رشد قیمت بلیت سینما ۵۹۲ درصد بوده که نشان می‌دهد این میزان رشد افسارگسیخته قیمت بلیت سینما، از عوامل اصلی ریزش آهسته و پیوسته مخاطبان سینما بوده است؛ ریزشی که هرچند در مقاطعی متوقف شده، دوباره در اوقاتی همچون سال گذشته تشدید شده است. به نظر می‌رسد استراتژی صحیح در دوران پساکرونا تثبیت قیمت بلیت سینما دست‌کم برای یک سال است، چون اگر چنین اتفاقی رخ ندهد، ساده‌ترین تبعاتش ریزش گسترده‌تر تماشاگران سینما خواهد بود.