تابناک / رضا نصری استاد حقوق بین الملل در پاسخ به انتقاد علی کریمی به وزیر امور خارجه در یادداشتی نوشت: در سال ۱۹۹۱ – در بحبوحه جنگ اول خلیج فارس – وقتی صدام حسین تل‌آویو را مورد حملات سنگین موشکی قرار داد، سران اسرائیل ترجیح دادند شهر‌ها را تعطیل و در میان شهروندان‌شان «ماسک شیمیایی» توزیع کنند، اما مستقیماً با عراق وارد رویارویی نظامی نشوند! آن‌ها بیم داشتند که با ورود اسرائیل به جنگ و با پیوستن آن به «ائتلاف نظامی» علیه صدام حسین، خیابان‌های کشور‌های عرب چنان به خروش بیایند که دولت‌های عرب دیگر تاب ماندن در ائتلاف را نداشته باشند!
به همین خاطر صبورانه موشک خوردند و دفاع نکردند تا ائتلاف آمریکا و دولت‌های عرب منطقه – تا شکست صدام حسین – کماکان پابرجا باقی بماند.
امروز هم وضعیت انزجار خیابان‌های عرب از اسرائیل – برخلاف تبلیغات رایج – اگر چه با نوعی سرخوردگی همراه شده، اما در اصل خود چندان تغییر نکرده است. کماکان انزجار از تداوم اِشغال فلسطین، انتشار تصاویر رفتار‌های وحشیانه سربازان اسرائیلی در شبکه‌های اجتماعی، شکست «روند صلح»، انتقال نامتعارف و زورگویانه سفارت آمریکا به بیت‌المقدس و وضعیت اسف‌بار مردم غزه – برخلاف تصور برخی سران تندروی عرب – آتش زیر خاکستری است که همچنان نزدیکی به اسرائیل را برای دولت‌های عرب پُر هزینه می‌سازد.
به همین خاطر، در زمانی که سران جوان عرب با همسویی آشکار با اسرائیل در «جنگ با ایران» و با قرار گرفتن در کنار نتانیاهو در مجامع بین‌اللمللی (مانند کنفرانس ورشو) رفته‌رفته با افکار عمومی خود فاصله می‌گیرند، اعلام موضع ایران به نفع فلسطین – جدا از ملاحظات اصولی و اخلاقی آن – کماکان استراتژی مدبرانه‌ایست که می‌تواند در میان‌مدت فواید قابل ملاحظه‌ای برای منافع ملی در پی داشته باشد. کم‌تر تاثیر آن این است که همراه‌سازی «خیابان‌های عرب» با دولت ایران، تشکیل ائتلاف نظامی/اقتصادی علیه ایران را دشوارتر می‌سازد، در برابر نزدیکی اعراب و اسرائیل مانع ایجاد می‌کند و از «ایران‌ستیزی» برخی دولت‌های عرب مشروعیت‌زدایی می‌کند.
صحبت‌های اخیر دکتر ظریف که گفته است «ما افتخار می‌کنیم بخاطر فلسطین تحت فشاریم» – جدا از ملاحظات اصولی و محاسبات کلان راهبردی – نیز در همین راستا قابل تحلیل و بررسی است.
حال اینکه برخی فوتبالیست‌های محترم کشور – مانند آقای علی کریمی – این جملهٔ خارج از بستر این دیپلمات حرفه‌ای، فرصت‌شناس و با سابقه کشور را – که عمری برای رفع تحریم و برطرف کردن محدودیت‌های ظالمانه علیه مردم ایران صرف کرده – این‌گونه با رنگ و لعابی از شعار و احساسات و سطحی‌نگری برای میلویون‌ها مخاطب خود «تفسیر» می‌کنند، جای بسی تاسف دارد.
شاید این دوستان متوجه نیستند که دولت عربستان سعودی و هم‌فکران آن تخریب وجهه دکتر ظریف و اعتمادزدایی افکار عمومی از دستگاه دیپلماسی را رسماً در دستور کار خود قرار داده‌اند؛ و آن‌ها نیز با تکرار مواضع مغرضانه شبکه تلویزیونی «ایران‌اینترنشنال» و همسویی ناخواسته با آن عملاً به «اتاق پژواک» کارگزاران جنگ روانی در داخل کشور تبدیل می‌شوند.