وقتی به پنجشنبه آخر سال می رسیم یاد اهل قبور می افتیم، کسانیکه که دیگر در بین ما نیستند و در این روزهای بهاری، جایشان تا همیشه برایمان رنگ خزان دارد.
کد خبر: ۱۵۵۱۶
تاریخ انتشار: ۲۸ اسفند ۱۳۹۳ - ۱۴:۴۸ 19 March 2015
وقتی به پنجشنبه آخر سال می رسیم یاد اهل قبور می افتیم، کسانیکه که دیگر در بین ما نیستند و در این روزهای بهاری، جایشان تا همیشه برایمان رنگ خزان دارد.

اسفند که به پایان راه می رسد دیگر بوی نم باران، بوی سبزه و گل، بوی عود و اسپند، بوی اسکناس های تا نخورده، بوی لباس های نو و بوی بهار را می شود، به خوبی احساس کرد. در این رهگذر وقتی به پنجشنبه آخر سال می رسیم یاد اهل قبور و چشم انتظاران جمعه آخر سال می افتیم، کسانیکه که دیگر در بین ما نیستند و در این روزهای بهاری، جایشان تا همیشه برایمان رنگ خزان دارد.

یکی از سنت های دیرینه پیش از نوروز یاد کردن از درگذشتگان است و ایرانیان به این مناسبت در آخرین پنجشنبه سال به زیارت اهل قبور می روند. در واقع زیارت قبور مؤمنان ثواب بسیار دارد و علاوه بر فواید عظیمه ‏اى که بر آن مترتب است، باعث عبرت و آگاهى و زهد و بى ‏میلى به دنیا و رغبت در آخرت مى ‏شود، عاقل آن است که در قبرستان از اموات عبرت بگیرد تا حلاوت دنیا از دلش بیرون رود و شهد کالاى دنیوى در کامش تلخ گردد.

اين رسم تبعاتي دارد که شايد بتوان به محبت، همدلي، سخاوت و… آن اشاره کرد که البته که اين تبعات برگرفته از يادآور شدن مرگ و دنياي باقي است. در واقع فلسفه زیارت اهل قبور در آخر سال این است که در محیط قبرستان، فکر رفتن از این جهان، سنگینی خاصی به تفکر انسان می بخشد و انسان سعی می کند گام های بعدی زندگی را دقیق تر و حساب شده تر بر دارد.

آخرين پنجشنبه سال بهانه ‌ای می ‌شود تا سری به خانه ابدی رفتگان اهل قبور که درش همیشه باز است بزنیم. از همان ابتدای ورود به قبرستان، احساس می‌ کنیم به دنیای متفاوتی آمده ‌ایم، دنیایی که قبرهای قالی ‌اش، گل ‌فروش ‌هایش و سنگ قبرهایش، حرف متفاوتی برای گفتن دارند. تک ‌تک سنگ قبرها با تو حرف می ‌زنند و گویی می ‌خواهند تو را به چیزی بشارت دهند که از آن غافل مانده ‌ای. اینجا برخی قبرها، جدیدند و بعضی قديمی. حتی برخی از فرط کهنگی به جایی رسیده ‌اند که سنگ ‌نوشته ‌اش را دیگر نمی‌ توان خواند، اما با این وجود، حرف همه قبرها یکی ا‌ست و حالا فقط یک سنگ قبر از آنها مانده و یک دنیا خاطره.

باز هم جاي شکرش باقي است که برخي پنجشنبه آخر سال براي رفتگانشان سنگ تمام مي گذارند و برای شادی روح درگذشتگانشان خواندن قرآن و به طبخ غذایی(غالبا حلوا) می پردازند که با این کار بوی غذا در فضای خانه پراکنده می شود و آن را در میان همسایه‌ ها خیرات می کنند.

اگر كسي بگويد اين مراسم، اداي حق اموات، پرداختن به ديون درگذشتگان است، چه حرف بامسمايي زده. پنجشنبه آخر سال را ياد درگذشتگان كه در دامانشان تربيت شديم و نشو و نما كرديم، پر مي سازد. لذا آخرين پنجشنبه سال، روز اسيران خاك است.

درست است رفتگان از ميان ما رفته اند ولي آنچه که مشخص است ما به گذشتگان خواهيم رسيد، بياييد همان گونه رفتار کنيم که دوست داريم پس از مرگ فرزندانمان با ما رفتار کنند. نمي دانم اين رسم ايراني، چه ارتباطي با كلام آن بزرگوار دارد كه گفت وقتي بهار را ديديد، از روز نشر، بيش ياد كنيد. هر چه كه هست، روز حشر كه سر مي رسد و خانه انسان، خاك بيابان مي شود، همين چيزهاست لابد كه براي ديگران مهم تر است و همين رسوم كه زماني اصل بود.
منبع: ایسنا
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار